Le "Tijd" semble donner depuis longtemps, directement ou indirectement, pages ouvertes aux militants du Noordrand.
Nous vous invitons à lire cet article en néerlandais et à vous faire votre opinion.

Nous en avons néanmoins repris une phrase "De tweede vraag is of banengebruik en routegebruik zo georganiseerd worden dat iedereen die op een zelfde afstand van de luchthaven woont ongeveer evenveel last te verwerken krijgt." qui pourrait donner à réfléchir...

En substance, toute commune à une distance équivalente de l'aéroport devrait subir la même nuisance. Concrètement, toute commune qui comme Meise se situe à 9 km de l'aéroport devrait connaître les mêmes niveaux sonores que Meise.
Alors, si vous êtes plus éloigné, vous devriez subir moins de nuisances....
Comment se fait-il que des communes situées à 14 km ou à 18 km de Zaventem subissent plus ou autant de nuisances que Meise.
Etrange...

Pour la petite histoire, cette association du Noordrand a significativement le soutien du Vlaams Belang, manifestement défenseur de la dispersion.

Ruzie over Zaventem kan leiden tot splitsing Belgie (Tijd)
Thursday, 08 September 2005
De komende weken trachten de verschillende regeringen in dit land een oplossing te vinden voor Zaventem. Het Brussels Gewest houdt vooralsnog vast aan de egoistische concentratiepolitiek van Isabelle Durant die de lasten van de luchthaven volledig bij Vlaanderen legt. De uitkomst is niet alleen belangrijk voor het voortbestaan van de federale regering, maar ook voor het voortbestaan van Belgie, stelt WERNER KONINCKX.


Sommige Franstalige politici voeren aan dat Wallonie tot in de jaren 50 solidair is geweest met Vlaanderen en dat er toen omgekeerde transfers bestonden. Het is al regelmatig aangetoond - ook in deze krant - dat dit verhaaltje gewoon niet waar is. Er zijn dus geen objectieve voorbeelden voorhanden van solidariteit van de Franstalige Gemeenschap met de Vlaamse. Daarom is de verdeling van de overlast van Zaventem zo interessant vanuit communautair opzicht. Het blijkt immers dat de Franstalige, in dit geval vooral Brusselse, politici helemaal geen zin hebben om enige solidariteit te tonen met de Vlamingen. Ze draaien er zelfs hun hand niet voor om gewoon leugens te vertellen. Zo beweren sommigen dat het vliegen over Brussel onveilig zou zijn (de veiligste manier van opstijgen is nochtans rechtdoor vliegen, dus over Brussel), dat sommige banen ongeschikt zijn om op te stijgen (de drie banen van Zaventem worden al 40 jaar in alle richtingen gebruikt om op te stijgen), enzovoort.

De voorgaande elementen zijn allemaal een verpakking om op een elegante manier de grote egoistische boodschap in te kleden, namelijk dat men zelf vooral geen enkele last wil. Wie die last dan wel mag hebben, interesseert diezelfde politici niet. In de praktijk zijn het uiteraard de Vlamingen (noord- en oostrand) die het gelag betalen.

Simpele, ethische vragen

Het dossier van Zaventem wordt vaak nodeloos technisch voorgesteld. De echte vragen betreffen echter ethische principes en zijn in hun vraagstelling heel simpel. De eerste vraag is of de normen van het Brussels en het Vlaams Gewest geharmoniseerd worden. De tweede vraag is of banengebruik en routegebruik zo georganiseerd worden dat iedereen die op een zelfde afstand van de luchthaven woont ongeveer evenveel last te verwerken krijgt. In een samenleving die gebaseerd is op ethische normen, zou het antwoord op dergelijke vragen heel simpel zijn. In Belgie is dat blijkbaar niet en wel omdat een Gewest vindt dat het alles voor zichzelf zo kan regelen dat men enkel last heeft in de 'opgeofferde gebieden' en verder niet meer. De term 'opgeofferde gebieden' is van Didier Gosuin (FDF), voormalig Brussels minister van Milieu. Hij doelt hiermee op die Brusselse wijken die onvermijdelijk overvlogen worden aangezien ze dermate dicht bij de startbaan liggen dat het levensgevaarlijk zou zijn zo vroeg een bocht te maken.

Het gevolg van de Brusselse opstelling is dat het Vlaams Gewest de facto gechanteerd wordt door Vlaanderen voor de keuze te stellen om ofwel Zaventem af te bouwen ofwel een ondraaglijke last te accepteren voor zijn eigen bewoners.

In het recente verleden heeft deze strategie goed gewerkt. Kijk naar de afloop van de BHV-onderhandelingen waar men zolang 'non' is blijven zeggen tot de Vlamingen zonder resultaat naar af konden. De vraag is of die strategie gaat blijven werken. In het dossier van de dag- en nachtvluchten, zou het slagen van die strategie leiden tot de onthutsende vaststelling dat in de federale staat Belgie de gezondheid van de Brusselaars belangrijker is dan die van de Vlamingen.

De echte problemen

Als de grote staatsman van Wallonie, Elio Di Rupo, een vraag krijgt over de communautaire problemen, antwoordt hij steevast dat de regering moet bezig zijn met de echte problemen van de mensen.

Wellicht is het goed dat hij die raad ook geeft aan Brussel. Problemen zijn er genoeg in Brussel: de hoge werkloosheid, het niet bedienen van Nederlandstaligen in hun eigen taal in de Brusselse ziekenhuizen, de samenleving tussen autochtonen en allochtonen, de properheid van de stad, om er maar enkele te noemen. Brussel heeft een fantastisch potentieel dankzij zijn ligging, de multiculturaliteit, de aanwezigheid van internationale beslissingscentra, enz. Door slecht en versnipperd beleid wordt dat potentieel echter totaal niet benut met alle gevolgen van dien.

De Brusselse politici verkiezen blijkbaar er vooral voor te zorgen dat er geen enkel vliegtuig boven hun villa of herenhuis vliegt. Legendarisch zijn de vergaderingen waar Brusselse politici routes zitten te tekenen, routes die zo ver als mogelijk verwijderd zijn van het eigen huis of dat van naaste familie. Het zou hen sieren indien ze gewoon hun deel van de last zouden nemen. De Vlamingen doen dat ook en vragen niet dat de Brusselaars meer dan hun deel nemen.

In een normaal partnership worden lusten en lasten verdeeld. Wanneer een partner altijd opnieuw het onderste uit de kan wil, heb je een recept voor mislukking en dus scheiding of splitsing. Als Vlaanderen voor de Franstalige politici gewoon een melkkoe is waarvoor geen enkel respect wordt opgebracht, kan het land beter gesplitst worden. Staatsmannen zouden dit moeten beseffen. Het woord is aan de Franstalige toppolitici.

Werner Koninckx
De auteur studeerde economieen filosofie, is bedrijfsleidervan het adviesbureau Naviusen inwoner van Meise